(Bu yazım; K.K.T.C’nin 32’nci kuruluş yıl dönümü nedeniyle kaleme alınmıştır. 1974 Kıbrıs Savaşlarında tanıdığım, hayatının büyük bir bölümünü mevzilerde, barikatlarda geçiren, rahmetle andığım Mücahit Hüseyin Dayımın özlemle beklediği özgürlüğü, vatan toprakları hayallerini, benimle paylaştığı duygularını anlatmaktadır…)

 

 

 

“Geceleri nöbet tutarken barikatlarda gün ağarıncaya kadar hep aynı şeyi düşler, aynı şeyleri söylerdik! Rum bu gece de gelmedi, ya yarın gece saldırırsa?

 

İlimizde av tüfekleri, yetersiz fişekleri! Ne kadar dayanabilirdik ki, bu topraklarda?

 

Ama olsun. O hep beklenen var ya! O hep istenen, umutla saklanan var ya!

 

Yıllardır rüyalarımızı süsleyen Anavatanımıza, Türkiye’mize kavuşacağımız o gün var ya…

 

İşte bu umudun gücüydü bizi ayakta tutan; imanımıza iman, ruhumuza ruh katan.  Dedelerin, ninelerin anlattığı yaşanmış hikâyeler ile tanıdık önce onu! O ki, tüm dünyaya nam salmış; insanlığı kendine hayran bırakmış…

 

İsmen tanıdık önce onu, kendisini hiç görmeden ezberledik çehresini. Her birimiz bir yüz oluşturdu beyninde, ilk görüşte tanısın diye! Hep bize söylenen şey aynıydı! Bizi Rum’un mezaliminden kurtaracak önce Yüce Yaratan, sonra da beynimizde yaşattığımız o kahramandı…

 

Kim diye sorarlardı bize çocukken, senin kahramanın kim? Kim kurtaracak seni Rum’un elinden? Hep bir ağızdan cevap verirdik: ‘’ Mehmetçik ‘’ diyerekten…

 

Çanakkale’de anlattılar önce onu. Yedi düvele karşı dimdik duruşunu. Vatana girmek isteyen işgalcilere, karşı koyuşunu…

 

İşte bizde böyle olmalıyız dediler; Türkiye’den aramıza katılan mukavemetçiler…

 

Sonra Sakarya’yı, Anadolu destanını anlattılar bizlere. Ezberledik tarihimizi; gururlandık, onur duyduk Türk Milletinin çocuklarıyız diye…

 

Hele bir de bayrağımızı tanıdık ki, ay ile yıldız yan yana. Şehidimim kanıyla renklenmiş, al mı al. Onun özlemiyle geçti ardımda kalan uzun yıllar…

 

Ben atamdan, babamdan böyle tanıdım, böyle ezberledim öz benliğimi. Sabahları okulda: ‘’Kraliçemiz sen çok yaşa…’’ Diye bağırtırlarken bizleri! ‘’Ben Türk’üm, Türk Çocuğuyum ‘’ diye haykırdı yüreğimin sesi…

 

Yıllarca beklediğimiz o gün geldiğinde; gökyüzünden paraşütlerle inen Mehmetçiklerle kucaklaştık. Omuz, omuza savaştık; kanımız, kanımıza değdi…

 

Özgürlüğümüzü selamladık, şükrederken alnımızı koyduğumuz secde de…

 

O sabah uyandığımızda ezan sesleri duyuluyordu vatan yaptığımız bu topraklarda. Ay Yıldızlı Bayrağımız emanetti bu topraklar bir daha tarihten silinmemecesine…

 

Unutmak mümkün mü hürriyetimize kavuştuğumuz o günleri? Göz pınarlarımızdaki sevinç sellerini…

 

İlk kez haykıra, haykıra ağlamıştım bedenim sarsılırcasına sevinçten. Artık kurtulmuştuk ölümden, Rum’un mezaliminden… Oku, öğren, hatırla! Sakın unutma bu gerçekleri…”

 

Sevgili Kıbrıs Türk’ü:

 

O günleri bir daha yaşamayasın diye kanla, canla ödendi bu vatanın bedeli. Hiçbir neden uğruna, bundan bir adım dahi atma geri…

 

Eğer bir gün, terk edersen yıllarca düşlediğin, sonunda gerçekleşen bu hayalleri. Mevzilerde, barikatlarda bıraktığın bedelleri!

 

Bil ki dönüşü olmayan bir yoldasın! Yolun sonu tutsaklık. Bayrağın yok olmuş! Ezan sesleri susmuş, çevren karanlık…

 

Dost yüzlerin yerini düşmanca bakan çehreler, sana olmadık vaatlerle yol gösteren politikacıların yerini, bir başkaları almış..!

 

Mehmetçik gitmiş… Anavatanın çok uzaklarda, Toros’ların gölgesinde kalmış…

 

Şimdi ağlayabilirsin artık! Gözlerinde yaş kaldıysa eğer

 

İster rüya dersin, istersen olur mu böyle bir şey?

 

Bu sadece bir yazı! Çevrende olup biteni iyi tanı…

 

Unutma! Girit’te ki, Türk’ler de rüya sanmıştı tüm bu yaşananları…

 

 

 

(Ata yadigârı Kıbrıs adasında kurulan son Türk Devletinin, K.K.T.C’nin 32’nci kuruluş yıldönümünü tüm kalbimle kutluyor; bu uğurda hayatlarını seve, seve feda eden şehitlerimizi minnet ve şükran duygularımla anıyor, Kıbrıs milli davamıza ömrünü adayan kurucu Cumhurbaşkanımız Sn. Denktaş’ı ve dava arkadaşlarını rahmetle anıyor, halen hayatta olan tüm mücahit gazi kardeşlerimi, Kıbrıs Türk Halkını sevgiyle selamlıyorum.)

 

Atilla ÇİLİNGİR

Kıbrıs Gazisi

15 Kasım 2015

www.atillacilingir.com